Η πατρίδα μας έχει το χάρισμα λόγω της γεωγραφικής της θέσης να έχει ένα τέτοιο φυσικό περιβάλλον που να μπορεί να φιλοξενεί με άνεση πολλά είδη φυτών και δέντρων. Αξίζει λοιπόν και επιβάλλεται ένα ιστολόγιο που έχει θέμα το φυσικό περιβάλλον να μπορεί να ξεφεύγει από τα στενά όρια ενός τόπου όπως είναι η Σάμος για παράδειγμα. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν που και που να αναφέρομαι και σε κάποια είδη που δεν διαθέτει το νησί- ιδιαίτερα τώρα που είναι και χειμώνας- όμως σε άλλα μέρη της Ελλάδας έχουν ιδιαίτερη αξία. Ένα από αυτά είναι και η οξιά( Fagus sylvatica και Fagus purpurea).
Είναι σίγουρα το πιο διαδεδομένο δασικό είδος της Ευρώπης. Το συναντάμε από την Σκανδιναβία μέχρι την Μεσόγειο. Ως φυτό είναι πολύ απαιτητικό όσον αφορά τις κλιματικές συνθήκες και είναι σε θέση να βρίσκει τις κατάλληλες για την ανάπτυξή του σε εντελώς ανόμοιες καταστάσεις. Έτσι το βρίσκουμε σε πεδιάδες ή σε υψόμετρο 2000 μ. στα βόρεια ή στα νότια της Ιταλίας ή στις πλαγιές της Αίτνας. Στη χώρα μας σχηματίζει πυκνά δάση στη βόρεια Ελλάδα,στη Θεσσαλία και στην Στερεά μέχρι λίγο κάτω από το Καρπενήσι.

Ο μύθος λέει ότι τότε που φτιαχνόταν ο κόσμος ο έλατος και η οξιά τα δυο αδελφάκια κατέβαιναν την Ελλάδα και μια μέρα είπαν να ξαποστάσουν .Η οξιά μάλλον κουράστηκε και δεν κατέβηκε παρακάτω. Ο έλατος συνέχισε πέρασε στην Πελοπόννησο και έφτασε μέχρι τον Πάρνωνα και τον Ταΰγετο. Εκεί που ξαπόστασε και σταμάτησε η οξιά το μέρος ονομάστηκε από τότε Γραμμένη οξιά .Είναι ένα βουνό στα νότια του Καρπενησίου.
Η οξιά προτιμάει συγκεκριμένο εύρος θερμοκρασίας. Όταν συναντά ευνοϊκές συνθήκες ,η ανάπτυξή της δεν περιορίζεται από κανένα παράγοντα με αποτέλεσμα να έχει μεγάλη εξάπλωση και μεγάλες διαστάσεις σαν δέντρο. Μπορεί να φτάσει σε ύψος και τα 50 μέτρα.
Η επιφάνεια του εδάφους των δασών της οξιάς είναι πάντα καλυμμένη με φύλλα και είναι δύσκολο να αναπτυχθεί βλάστηση .Έτσι δίνεται η δυνατότητα στα θηλαστικά να κινούνται ελεύθερα. Ο λύκος και η αρκούδα είναι από τους πιο συνηθισμένους κάτοικους των δασών της οξιάς
Η καλή ποιότητα του ξύλου της έχει ως αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται ευρέως για την κατασκευή επίπλων και για καυσόξυλα. Παλαιότερα το είδος κινδύνευε με αφανισμό λόγω της ευρείας χρήσης του. Σήμερα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα εφόσον προστατεύεται και η υλοτομία του είναι ελεγχόμενη. Υπόψιν ότι η οξιά όπως και τα περισσότερα φυλλοβόλα δέντρα καίγεται πολύ δύσκολα και έτσι δεν κινδυνεύει άμεσα από τις δασικές πυρκαγιές.

Το χειμωνιάτικο τοπίο με οξιές στην φωτογραφία είναι στην περιοχή της Αετομηλίτσας στο Γράμμο της βόρειας Πίνδου, κοντά στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Η περιοχή αυτή είναι ένας από τους λιγοστούς βιότοπους της αρκούδας στην χώρα μας.