Επειδή χθες αναφέρθηκα στους ασφόδελους σήμερα θα αναρτήσω ένα μικρό απόσπασμα από ένα βιβλίο ύμνο για την Ελληνική φύση.. Είναι <<η Ελληνική χλωρίδα >> του Χέλμουτ Μπάουμαν.

.....Στον άλλο κόσμο, ο Άδης υποδέχεται τις αδύναμες μορφές των πεθαμένων στον ασφόδελο λειμώνα,ένα έρημο λιβάδι που φυτρώνουν σπερδούκλια. Σαυτό το περιβάλλον ταιριάζει το ωχρό λουλούδι του φυτού. Σ΄ένα απ΄αυτά τα λιβάδια γεμάτα από ασφόδελους συναντήθηκαν οι ψυχές των ηρώων που είχαν πέσει στην Τροία. Τα γυμνά κοτσάνια των ασφόδελων τα σύγκριναν οι αρχαίοι ποιητές με τις στρατιές των ψυχών που περιφέρονταν στις όχθες του Αχέροντα. Και η δυσάρεστη οσμή του φυτού μαζί με τα άχαρα λουλούδια ,ασφαλώς είχαν σχέση με τον ωχρό θάνατο και το λυκόφως του κάτω κόσμου. Το γεγονός ότι οι ρίζες του φυτού έχουν άμυλο που είναι μια θρεπτική τροφή, ίσως να έκανε τους αρχαίους να πιστεύουν ότι φυτεύοντας ασφόδελος στα νεκροταφεία πρόσφεραν στους νεκρούς μια έστω και πενιχρή τροφή στην τελευταία κατοικία τους. Το φυτό δεν τρώγεται από τα κατσίκια και τα πρόβατα γιατί οι βλαστοί του έχουν μικρές κρυστάλλινες βελόνες .Αυτό εξηγεί την μεγάλη εξάπλωση του φυτού κατά την αρχαιότητα και είναι τυπικό παράδειγμα για τα αποτελέσματα της ανεξέλεγκτης βόσκησης. Τα φυτά που δεν συναντούν εμπόδια ,αναπτύσσονται σε βάρος της πρωταρχικής βλάστησης. Το ότι στην αρχαιότητα μιλούσαν για απέραντα λιβάδια με ασφόδελους σημαίνει ότι την εποχή εκείνη η ισορροπία στη φύση ήταν διαταραγμένη.........

Στη Σάμο ο asphodelus aestivus είναι ευρύτατα διαδεδομένος στο τέλος του χειμώνα .Υπάρχει και ένα συγγενικό είδος asphodeline lutea αλλά γιαυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά.